Ik had de keus, London of Parijs. beide nog nooit geweest. en kwa afstand maakte het eigenlijk niet veel uit. Uiteindelijk de keuze gemaakt voor Parijs.
op 28/11 was het dan zo ver, ik altijd de stress of ik alles heb, is het me vriend die er wel voor zorgde dat ik alles had en rust had. Je zou je ID maar vergeten.
Daar stonden we dan om 12.15 in de vreselijk kou, Amsterdam RAI, P18 die opengebroken was. Tja zou die bus dan wel hier komen? Er was amper ruimte om er te stoppen. Wel was er een halte, maar niet voor touringcars. Toch maar even de reisorganisatie gebeld."Meneer er staat hier dat jullie pas om 2 uur opstappen" WAT! schreeuwde ik. niet nog langer in de kou! Gelukkig maakte de meneer aan de anderen kant van de telefoon een foutje, dat was voor de 3daagse busreis. Er waren op deze parkeer plaats wel degelijk mensen opgehaald dus we konden gewoon blijven staan.
Na een half uurtje kwamen er medereizigers bij, wat me al een wat rustiger gevoel gaf.
We waren 1 van de eerste die in de bus zaten heerlijk rustig konden we in elk geval even onze ogen dicht doen. Helaas duurde die rust niet lang en kwamen we aan in DenHaag, en lading rumoerige en dronken mensen stapte in. 'dit wordt een lange rit'.
eenmaal in Parijs aangekomen hadden we de keuze, direct uitstappen bij de boten waar we gedropt zouden worden. of met de chauffeur mee rijden naar het hotel en vanuit daar met het OV naar de stad gaan. Wij wilde graag lekker onze eigen weg en kozen daarom om eerst mee naar het hotel te gaan. deze bleek aan de rand buiten de stad te zijn. na 13 uur in de bus gezeten te hebben was ik die bus helemaal zat en tot overmaat van ramp reed de chauffeur nog eens verkeerd ook. daar ging de helft van de dag.
tegen 4 uur stonden we dan eindelijk in de rij bij de Eifeltoren. jemig wat een rij, 45min voor we eindelijk in de lift stonden. Wat ging deze snel! op de 3e etage moest ik daarom ook echt even bijkomen, werd behoorlijk licht in me hoofd, en iemand met een lichte vorm van claustrofobie is een te volle lift ook niet echt bepaald een pretje. na een wc stop en een broodje zijn we naar de bovenste verdieping gegaan. waow wat een prachtig uitzicht en tot onze mazel zagen we ook nog eens de zonsondergang vanuit de top. na alle ellende die dag kon dit niet beter.
Na de eifeltoren lekker een hapje gegeten met me schat, maar wat deed hij toch raar de hele tijd. Hij was vrolijk maar stil, zijn ogen glinsterde. zodra ik vroeg wat er was zei hij "ben gewoon blij dat we er dan eindelijk zijn" hmm dacht ik ja ja zal wel maar ok.
Het was al aardig laat maar ik wilde nog zoveel doen, terwijl we weer richting de eifeltoren liepen bespraken wat we het beste nu nog konden gaan doen en hoe. Terwijl we langs het donkerste stukje van de Eifeltoren liepen wat erg verlaten was pakte hij me vast en vertelde me over de ring die ik voor me verjaardag had gekregen eigenlijk niet voor me verjaardag was maar een reserve. Ik keek hem verbaas aan. "waar heb je het over" vroeg ik, en langzaam hield hij een mooie gouden ring tevoorschijn en daar kwamen de woorden "wil jij met me trouwen"en op het moment dat hij dat aan mijn vroeg, ik liet hem niet zijn zin afmaken, kwamen de tranen van verbazing en geluk te voorschijn en zei met moeite door me blijdschap "JA!" Hij deed me andere ring on me andere vinger en deed de goude om me vinger. Ik kon dit niet geloven. was dit dan echt gebeurd?! en ik bleef maar staren naar me ring. Dat maakte alles letterlijk die dag in het niets. En nog steeds besef ik het niet helemaal hoor. Maar ben dolgelukkig. Nu flink sparen voor die prachtige bruiloft.
0 reacties:
Een reactie posten